پنجابی دوہڑے

تیرے دشت وجود مسافت اندر ٹھنڈی جہی سبیل آں
میرے ہجر دی پوجا واجب ای تیرے عشق دی تکمیل آں

ہڈیاں بالن بن گئیاں نعیم تیرے ہجر دا تاء تکھیرا اے
ساہواں دا سودا وک گیا سارا اے یار اخیری پھیرا اے

تیری نفرت دے مصلے تے میرے پیار دے متھے گھس گئے
میریاں وسدیاں اکھاں توں پانی لے کے کنے ساون وس گئے

بےویلے وچھڑیا یار پیارا میں جوگ نیناں دی جوئی
ہتھاں وچوں ہتھ جد چُھٹے چیکاں مار تقدیر وی روئی

بُھل کے قصے ماضی دے، آ نویں کہانی لکھئیے
مفہوم ہجر دا بدل دئیے تے رُت سہانی لکھئیے

مک گئی گنتی ساہواں دی، ٹٹ گیاں ہتھ دیاں لیکاں
کفن اندر رکھ دینا میرے ہاڑے، وین تے چیکاں

میرے جُثّے اُتّے کَھل کوئی نئیں
تیرے لئی اے گل کوئی نئیں

رکھ راہ سدھے تے نوک اپنی بےشرم فساد دی کان نہ بن
تیری نوک دے پھٹ دو لخت کر دے نفرت دی پہچان نہ بن

عشق مجاز دے لگ آکھے ہستی کر اپنی بیابان بیٹھا
ہجر دی پاک مسافتاں اندر وصل بن کے آن شیطان بیٹھا

کوئی کسے دی پیڑ ونڈاوے کہڑی کسے نوں غرض اے
اس درد دا چارہ ہو نئیں سکدا ہجر انوکھا مرض اے